Fshati i jetimëve të luftës…

Arkivi | admin | 04.06.11 | 07:22

Fshati i jetimëve të luftës dhe Humanizmi i mësueses Dile!
                 
Çështja e krimeve të luftës dhe mos-përgjegjësia për këto krime ka irrituar shumë familje të viktimave dhe të të zhdukurve shqiptar,si nga e gjithë Kosova ashtu edhe nga Krusha e Vogël, të cilat e kanë humbur shpresën se dikush do të japë llogari për mizoritë e pushtuesve serb,ndaj familjarëve të tyre të pafajshëm edhe pas 12 vitesh të tragjedisë së ndodhur me 26 Marsi të vitit 1999 në këtë fshat.
 
Fshati pa burra, siç quhet ndryshe Krusha e Vogël,i takon Komunës së Prizrenit,të cilin lumi Drini i bardhë e ndanë nga fshati Bregdrin i Hasit të Kosovës,i cili nga rreth 700 banorë,sa thuhet se ka, 145 nga ta janë fëmijë -jetim, 82 gra të veja dhe dhjetëra nëna të mbetura pa djem,nga vrasja e 114 shqiptarëve me rreth 90 nga ta të zhdukur ,që nga 26 marsi i vitit 1999,kur forcat pushtuese serbe kidnapuan nëpër shtëpitë e tyre 120 shqiptar për ti vrarë dhe zhdukur.
 
Masakrimi i tyre nga forcat pushtuese serbe,si në gjithë Kosovën,edhe këtu nuk kurseu as fëmijët e moshës 13 vjeçare deri te pleqtë 70 vjeç, me q`rast 114 shqiptar u ekzekutuan, ndërsa 6-të nga ta, të mbuluar nga gjaku dhe kufomat e të vrarëve,ndonjëri edhe i plagosur,kishin arrit të shpëtonin.
 
Trupat e shqiptarëve të vrarë,pas pakë kohe terroristët serb,për humbjen e gjurmëve të krimit,ishin kthyer për ti djegur,dhe nga 114,të vrarit,për shkak të deformimit të kufomave nga djegëja dhe bartjes së mbetjeve mortore,nga kriminelët pushtues serb,90 nga ta që nga ajo kohë, figurojnë vetëm në listën e shqiptarëve të zhdukur, pasi që edhe pas më shumë se 12 viteve të kaluara,nuk është arrit të zbulohen më shumë se trupat e 25 prej tyre, deri më tani.
Nga 2000 të zhdukurit shqiptar,që nga lufta në Kosovë, 90,prej tyre janë nga Krusha e Vogël. Kurse njëri nga 6-t, të mbijetuarit, është Qamil Shehu,para syve të të cilit i kishin vrarë dy djemtë e tij, tre vëllezër dhe pesë nipërit. Ai i kishte pa ata të vdisnin para syve,derisa qëlloheshin me të gjitha llojet e armëve nga fqinjët e tij serb,ish kolonët e dikurshëm të vendosur me dhunë aty nga pushtuesi sllavë.
 
Madje dy nga të mbijetuarit e masakrës së Krushës së Vogël patën dëshmuar edhe përpara Gjykatës për krimet e luftës së ish Jugosllavisë,kundër kryekriminelit serb Slobodan Millosheviç, në Hagë i cili vdiq i pa dënuar,dhe të zhdukurit shqiptar sot e kësaj dite figurojnë edhe më tej në listën e të pagjeturve,duke i shtuar pritjet e gjata, të cilave as që u shihet fundi.
Fshati i Krushës së vogël,edhe sot banohet kryesisht,nga fëmijë jetim dhe gra të veja,të cilat duhet të mbajnë familjet e tyre dhe të rritin fëmijët pa etër,duke kultivuar perime; speca domate dhe patate nga të cilat nuk mund të mbijetojnë pa ndihmat mujore sociale sado të vogla që janë ato dhe Qumështorja në fshat, e cila falë punës së palodhshme dhe aktivitetit bamirës dhe vullnetar të z. Dile Prenkpalaj nga fshati Bregdrin i Hasit të Kosovës,me gjithë vështirësitë jo të pakta,funksionon edhe sot,duke ndihmuar për aq sa mundet këto gra që rrisin jetim lufte të cilët janë të shumtë në Krushë të vogël.
 
Me gjithë përpjekjet e familjarëve, që 54 kriminelët serbë dhe dy bashkëpunëtorët e tyre romë, të cilët banorët e mbijetuar të Krushës i njohin,për ti sjellë para drejtësisë vendore apo asaj ndërkombëtare, si përgjegjës për masakrën në fshat dhe zhdukjen e të afërmve të tyre që nga fundi i marsit 1999, drejtësia ndërkombëtare,deri më tani është marrë vetëm me të vrarët- trupat e të cilëve janë gjetur, por jo edhe me të zhdukurit dhe të kidnapuarit shqiptar, për fatin e të cilëve as sot pas 12 vitesh nuk dihet asgjë,me arsyetimin se pa gjetjen e kufomave, nuk mund të provohet as krimi.
 
Tanimë pranohet nga të gjithë,se zhdukja e trupave të shqiptarëve të vrarë,ka qenë qëllimi primar kriminal dhe politik i Serbisë,me bindjen e saj se pa gjetjen e kufomave nuk mund të dëshmohet gjenocidi serb,kundër shqiptarëve në trojet e tyre etnike.Madje sikur të mos mjaftonte as kjo,familjarët e shqiptarëve të zhdukur, duhet të përballen edhe me kriminelët e kthyer serbë në Kosovë,të cilët sillen sikur të mos kishte ndodhur asgjë,ngase dosjet e kriminelëve të luftës,si nga gjykatat e UNMIK-ut, ashtu edhe nga Misioni i EULEX-it,për afro 12 vite,janë hedhur në harresë, dhe vrasësit e 114 shqiptarëve në këtë fshat, sot e kësaj dite shëtitin të lirë dhe të pandëshkuar,ndonjëherë edhe në vendin e krimit.
 
Rreth 90 nga të vrarët nga ky fshat edhe sot figurojnë të zhdukur,madje në familjen Shehu nga 9 të vrarë vetëm dy janë gjetur dhe rivarrosur,derisa për pjesëtarët e mbijetuar të familjes çdo ditë që vjen, është më e rëndë se tjetra,pasi që shumë oborre dhe shtëpi krushjane që nga 26 Marsi i vitit 1999,i ka mbulua heshtja, nga mungesa e kryefamiljarëve,ku të freskëta dhe të dallueshme, kanë ngelur vetëm gjurmët e vrasjes së tyre makabre nga kriminelët serb.
 
Në Krushë të vogël përveç vuajtjes për të zhdukurit, shumë familje,në mungesë të etërve,për vite me radhë nuk iu gëzuan asnjë lindje të ripërtëritjes,ku gjallëria mbytet me heshtje dhe dëshpërim për bijtë e zhdukur pa gjurmë dhe fëmijët e mbetur jetim,të cilët e rrisin dhembjen e madhe,të kësaj plage kaq të ndjeshme,pasi që ajo në Krushë të vogël, gjendet e freskët edhe sot,si në shumë familje,anë e kënd Kosovës,të cilat me padurim,presin një lajmë për më të dashurit e tyre të pagjetur.
 
Në këto familje me plagë ende të pa shëruara,sa herë që dëgjohet ndonjë zhurmë nga kalimet e rëndomta në rrugë,zemrat e tyre të shqetësuara-ngadalësojnë të rrahurat dhe sytë e përmalluar kthejnë shikimin tek portat e rrugës nga vinin dikur më të dashurit e tyre,duke mos harruar premtimet e përcjellura me shumë zhgënjime të cilat sikur janë kthyera në halucinacione,nga pafundësia e pritjes së stërzgjatur për më shumë se 12 vite me radhë me shpresë se një ditë ndonjëri nga ta mund të kthehet i gjallë, apo sido që të jetë,por të paktën të kenë një shenjë,për nderimin e merituar për ta.
 
Përndryshe dhembja e madhe edhe pas kaq vitesh pritjeje për të afërmit e pagjetur,deri në zbardhjen e fatit të tyre, për familjarët e bënë ngjarjen aq të prekshme sa që gjatë gjithë jetës ti lëndoj plagët e pa shëruara të grave dhe fëmijëve të mbijetuar krushjanë nga tragjedia e 26 Marsit të vitit 1999,kur edhe me fatin e tyre luhej drama shekspiriane, për jetë a vdekje, dhe Dile Prenkpalaj jo vetëm se i njihte personalisht shumicën prej tyre , por e shtyr edhe nga shpirti tradicional – human i trevës hasjane dhe dinjiteti i saj njerëzor e kombëtar, i kishte strehuar  të gjithë në shtëpinë e sajë dhe familjet përreth,në fshatin Bregdrin të Hasit.
 
Vijon.
 
Gani Qarri             Cyrih 4 Qershor 2011
 

Komente

Schreibe einen Kommentar

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht. Erforderliche Felder sind mit * markiert

Zur Werkzeugleiste springen