Qeveria e Kosovës,pse mungojnë katolikët…?
Analiza & Komente | Rrezore | 06.01.15 | 23:19
Qeveria zakonisht konsiderohet si grupi drejtues përfaqësues i një shoqërie. Përfaqësimi përfshin ndjeshmëritë politike, krahinore, sociale, gjinore, etnike dhe religjioze. Themelore në një demokraci janë kushtetuta, ligjet dhe natyra laike e shtetit. Por parimet e përgjithshme nuk janë prej hekuri, nuk janë shpikur nga alienë, por nocione juridike produkt eksperiencash, traditash e dijesh njerëzore në shërbim të komunitetit, ndaj ato nuk funksionojnë mbi përjashtimin, por gjithëpërfshirjen.
Agron Xhekmarkaj
Duket se ato janë të ftohta ndaj humoreve njerëzore, por në thelb janë derivat i tyre. Kosova, e cila pas një rropatje disamujore më në fund ia doli të krijojë një qeveri hibride LDK + PDK + etj, parmendën e së cilës e tërheqin Isa Mustafa dhe Hashim Thaçi, i ka respektuar formalisht këto parime. Shteti laik nuk forcohet në qoftë se në mënyrë sistematike një grup i caktuar mbetet jashtë përfaqësimit, përkundrazi merr nuanca të tjera. Në kabinetin e ri kosovar ka disa ministra serbë dhe një zëvendëskryeministër, po ashtu edhe një përfaqësues të bashkësisë së vogël turke, por asnjë shqiptar katolik. Prania e minoriteteve në qeverisje është shenjë emancipimi dhe domosdoshmëri për një shoqëri multietnike, ashtu siç do të ishte domethënëse prania e elementit katolik në këtë skuadër si shenjë e respektit të vërtetë të shumicës ndaj pakicës, çështje solemne kjo e kombit shqiptar. Simbolet dhe gjestet janë shenja semantike që transmetojnë gjendje të caktuara. Kjo mungesë nuk është risi e kësaj aleance, ajo ka shoqëruar gjatë vendimmarrjen e Kosovës qysh prej erës Thaçi. Ky fakt për mua përbën një paradoks. Me aq sa e njoh e konsideroj shoqërinë kosovare një shoqëri që jeton në harmoni, ku ndihen baras shqiptarë e baras autoktonë në vendin e tyre pavarësisht besimeve fetare po aq kontribuues në kulturë, gjuhë e, mbi të gjitha, në lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Së bashku tragjikisht kanë vuajtur të njëjtin gjenocid dhe kanë shfaqur të njëjtin frymëzim për Kosovën e lirë, demokratike dhe europiane. Prishtina është në çdo pikëpamje një qytet i hapur dhe kozmopolit, me një ambient akademik e universitar për shumë aspekte më avanguardist se ambienti i Tiranës, i cili jeton me dinamikën e gjërave globale dhe jo të paragjykimeve fetare. Ndërsa politika e këtij qyteti me sa duket është një hap pas, e cila qysh me vdekjen e Ibrahim Rugovës është bërë tejet ballkanike me karakteristikë cicmicin dhe jo vizionet. Nuk dua të besoj se përjashtimi i katolikëve nga qeverisja e vendit është shkelje syri për skalionin e imamëve ekstremistë, ndikimi i të cilëve po rritet në mënyrë preokupuese se kjo do të ishte tejet dëshpëruese e hyn në të tjera hulli. Më shumë se pragmatizëm a kalkulim kësodore më duket një “budallaki” shqiptare, siç thonë në Kosovë. Kujtimi i Anton Çetës, që pajtonte gjaqet duke bashkuar një popull të tërë në pritje të sfidave historike që e prisnin, shihej si engjëll mbrojtës në gjithë Kosovën, më ndalon ta zhvilloj më tej këtë hipotezë që konstaton pezullim të kësaj fryme. Sido që të jetë, rastësi, harresë, pamundësi, marri, përfituesit e drejtpërdrejtë të kësaj mungese në përfaqësim është Serbia dhe grupe të caktuara që punojnë për një shoqëri të ekstremeve. Të humbur dalin kosovarët. Tashmë është fabul e njohur propaganda e Beogradit, e cila e lyen Kosovën me ngjyrën jeshile të ekstremizmit fetar, duke kujtuar orë e çast kishat e djegura në marsin e vitit 2004, që shkaktuan preukupim e tronditje kudo në sallonet dhe mediumet europiane. Po kaq po e përdorin mospërfshirjen e katolikëve shqiptarë në qeveri duke nënkuptuar matricën fetare të kësaj sjelljeje. Synimi i tyre është të krijojnë një kundërvënie fetare e në mos pakënaqësi të këtij lloji si dhe diskreditim të qeverisë së Kosovës në korridoret e Brukselit. Përtej faktit se çfarë dëshirojnë dhe synojnë serbët në politikën e tyre, qeveritarët e Kosovës duhet t’i shqetësojë edhe gjendja emocionale e shpirtërore e nënshtetasve të tyre katolikë, efektet zinxhir të përjashtimit, performaca e vendit në raport me integrimin europian. Varfëria po godet kudo në Kosovë dhe ka një tendencë të madhe për emigrim, por ajo çka bie në sy është boshatisja e Kosovës nga katolikët shqiptarë, e cila në vetvete është dy herë më e dhimbshme. Pak, aq sa janë, pesëdhjetë apo gjashtëdhjetë mijë veta, historia fatmirësisht i ka ruajtur si të tillë për të hedhur poshtë çdo tezë se shqiptarët në ato troje janë ardhacakë. Prezenca e tyre shekullore në Gjakovë, Pejë, Klinë, Prizren, kumti i veprës dhe bëmave të Pjetër Bogdanit, Nikollë Kazazit etj., është argumenti më bindës që të gjithë shqiptaret e Kosovës janë thjesht banorë të trojeve të tyre. Ata nuk janë paja e otomanëve për Ballkanin. Qeveria e Kosovës duhej të ishte e para e interesuar që ky komunitet të mos zvogëlohet dhe mbi të gjitha të përfaqësohet në vendimmarrje për të demonstruar realisht thelbin harmonik të shoqërisë kosovare, të cilin nuk e përcakton kuota Ahtisari, por marrëdhënia e brendshme e shqiptarëve, vetëdija e tyre. Isa Mustafa me Hashim Thaçin, me aq përvojë dhe kulturë sa kanë, duhet ta dinë se prezenca e elementit katolik në formacionin e tyre udhëheqës e bën më anemike propagandën serbe dhe më kuptimplotë modelin e harmonisë fetare shqiptare duke i projektuar edhe ata vetë si politikanë europianë pa komplekse. E kotë të fshihemi pas fjalëve mungesa e tyre bie në sy. Një gabim trishtues që duhet korrigjuar shpejt
Komente