Elena Përlaska-Kqira- „Buzëqeshje e thyer“
Diaspora, Këndi poetik | Zef Prenka | 21.03.14 | 18:07
Elena Perlaska-Kqira
Buzëqeshje e thyer
Pika loti bien në faqe
dhe thyen heshtjen e plandosur
në muret e vjetra
Ëndrra e kahmotshme
ka humbur kepin e shpresës
në labirintin e sfidave të jetës
Vuajtja në reminishencë
thyen pa mëshirë
buzëqeshjen e ëmbël
Mbyllja brenda unit
mbërthehet
në sarkofagun e misterit
Enigmat e jetës së brishtë
përshkohen
nga buzëqeshjet e hidhura
Dëshira e mbyllur në zemër
mbetet
vetëm ëndërr në sirtar.
Bie shi
Dhe përsëri, bie shi! Rrebesh!
Ti afrohesh ngadalë e unë heshtë – heshtja na mbulon
Vetmia, si dy fletë, në udhëtim na dërgon
Në një vend të çoroditur.
Dhe nëse shkatërrohen të gjitha rrezet e diellit,
Më beso se nuk do ta humbë dritën,
Syri yt është i ndezur dritë.
Zjarri ndizet brenda në mua,
Dhe unë sot kam më shumë lot gëzimi,
Se sa pika shiu që bien rrebesh.
Shiqimi
Më shikon me sytë si Deti
Me buzëqeshë si qielli i kaltër
Dhe me benë aq të lumtur
Sa s’ka gjuhë që mund ta thotë
Tash unë shoh qiellin si hapet
Që deri sot mbulonin retë
Dhe lëshon rrezet e ndritshme
Si dy sytë e tu të blertë
Unë i heshtur e hap Zemrën
Që të shohësh fshehtësitë ti
Edhe dhembjet se si treten
Dhe gëzimin që brenda hynë
Të bashkuar
Në një bashkohen qielli dhe toka
Në natën e zhveshur
Në një bashkohen pyetja dhe përgjigjja
Në puthjet tona
Në një bashkohemi unë dhe ti.
Komente