Dua të jem, si…! Poezi nga Zef Prenka

Dua të jem,si…!

Të isha si i urti

I tillë dua të jem‘

Me kënaqet shpirti

Virtytet e tij t‘i kem‘ !

Të isha si dijetarët

Si ata dua të jem

Dije për të shpërndarë

Ky është meraku jem!

Si këshilltari i mirë të isha

Të metat do të t‘i hjek

Durimin po ta kisha

Do bëhesha poet!

Me butësi do dua

Çdo vrazhdësi ta zhbëj

Si mësues po të isha

Materjen që ta zbërthej!

Të isha si zemërmiri

Do më quaje mjek

Brengat si zingjiri

N‘lumturi dua t‘i ndjek!

Si artisti dua të sillem

Hijeshi të ketë mjedisi

Kreator paqeje të jem

Vëndlindjen ta stolisi!

I dashur po të isha

Pa u përbe n’Kishë e n‘Xhami

Të te dua për ty do vdisja

Kësaj i thonë besnikëri!

Dhe bariu i mirë po të isha

Kopenë me zell do ndjekja

Njerzit rreth kah mbarësia

Asgjë s‘më duket vdekja!

Kopshtar i mirë si vetvetja

Aq lule të bukura t‘i stolisja

E bukur do të dukej jeta

Dua të jem, s‘është si të isha!

[zp]

Stuttgart

Gusht‘22

Poezi për Orën Letrare

Poezia që s’e lëxova në Orën Letrare!

Vatra e Gjyshit tim- Lis Dardanie

Për atë që qanë mëngjeseve…
E të tjerët fjetë,
s’mund ta dëgjojnë …
Për atë që vuan,
por që qesh
Me ironi përbuzjesh
Baladat për të
kurrë s‘ mbarojnë!

Atëdheu i Gjyshit tim,
Edhe i babës je!
Mëmëdheu i Lokës sime  Pavarësi të deshtëm
Edhe unë jam biri yt,
Dardani!
Përmbysur e gjumosur ishim
E sot?!
Po festojmë!

Për atë që në jetë
ka gabuar ndaj teje
dhe gjenë akoma forcën
për të riprovuar dashurinë tënde,
të lutem fale!

Për atë që fshin lotët e dhëmbjes
dhe nuk kërkon kurrë asgjë
në këmbim pos amanetit,
E t’përkulet ,t’nderon …të do!
Vlerësoje, oj Dardani
e stër-stërgjyshëve tanë!

Dedikuar syve tu që,
tani po lexojnë-
Kosova jonë!
Por pas një ore (may be!)
do të te kenë harruar,
e ti Dardaní(mos) nuk i mallkon!?

Merre këtë lule dhjetë vjeqare, kushdo qofsh ti-
Dardani im!
Ngulë në zemrën time, thellë!
Ah, jepi jetë jetimit
dhe gëzoje nanën,
o jepi pra jetë,
pashë Tokë e Qiell !

Mos e harro një Lis,
rrënjet atje i kemi…
Degë-Degë i janë shartuar
edhe me murriz të egër mbase!?
E trungu i tij,
përballon çdo stuhi
Për t’i gjenealizuar
degëzat përseri!

Lis të patëm (stër)-gjysh
Babë  edhe ty,
Unë sot nuk e di kush jam!?
Të tjerët s’më shohin
Se janë mësuar
vetëm Lisa Dardanie me pá!

Zef Prenka
Stuttgart
16.02.2018

Kur bien(nin) gjethët

Kur bien(nin) gjethët

Në ketë natë era pas dritareve fishkëllon
Pikat e rralla të shiut n’xham lotojnë
Rrugët e qytetit boshatisur fare
E unë vështroj gjethët e rëna n’pragdritare.

Seç tretëm n’kujtime të hershme
Të dalá mode e harruar nga unì
Shfaqën peisazhe fëmijërie të varfër
Unë me këpucë të vjetra e ajo zbathur fare.

Në grumbuj të dushkut rrokullisje  bënim
Aq butësi kishte si orto- dyshekë 7 zonëshe tani qe kemi
Fika dritën që të barazoja terrin e nostalgjisë
Pa pritur dritarja s’ishte aty më
Aq larg isha humbur të gjëja vetën time.

Sa filluam lojërat me shokë e shoqe me zënka e të shtyme
Befas zëri nënës më përshkoj tërë qënjen time.
I gëzuar u drodha të shihja atë fytyrë të dashur
Të nënës time që aq shumë e kam dashur.

Nga ajo lëvizje godita fort unë xhamin
Aq shpejt u ktheva në realitet dhe shtangur i dëshpëruar heshta.
As drita e ndezur nuk më ndaloj shqetësimin
As dritarja më, nuk dëboj hutimin.

Por i lumtur ndjehëm që dy gjëra ri- kujtova
Nga fletët në pragdritare tek dushku i malit aty ladroja
Dhe zërin e nënës e ndjeva,o sa me përmallim dhe shumë e dëshiroja.

Zef Prenka
Vjeshtë 2020
Stuttgart