Cikël poetik nga Pranvera Drita Gjoni
Këndi poetik, Rrezore | Zef Prenka | 05.06.15 | 01:04
ËNDRRA…
Zgjohet turinjëvarur,
Zhgënjimit të prekjes
Në trysninë e boshësisë
Dhe të kultit të gënjeshtërt
Që masakron
Magjinë e natës
Me personazhet idhuj,
Krijuar natyrshëm imazhesh
Që truri i pafjetur
Sajon impulsesh energjikë…
Orët i kalon
Mes lekundjesh sizmike,
Herë me këmbë në tokë
E herë me frymë të erërave
Që vetëm fryjnë
Qiejve abstrakt,
Flamurët e dëshirave…!
Flen narkozës së siluetës
Me buzëqeshje të diellta
… deri në skajet e delirit!
Për t“u rizgjuar
E zhveshur si pëpara fjetjes,
Me fytyrë të zhubravitur
E shpirt të mavijosur,
Nga mbidoza e nikotinës…
Ëndërr e cuditshme
Me ndryshore iluzioniste
Të paqes së corientuar!
ZHVIRGJËRI…
Të shëmbur në asht,
Përtypin insekte të kërrusura
Tarracave të pluhurosura
Dhe gropave inertesh…
Erërat e ndotura
Me dioksinë të shkumëzuar
E kanalesh të ujërave të zeza,
U rritin shtatin qelizave të errëta.
Fotografitë e tyre
Të rrethuara me kornizë të artë
Të marrin „gjak në vetull“…!
Bukuria dhe superioriteti
Të fryrë artificialisht,
( si gjelat mbi pleh)…
Portretizojnë,
Dëshirat pathologjike
Të ushyera me testosteron…
Themelet e tyre
Ndërtuar arnash,
Calojnë tejdukshëm në ecje…
Duke shpërfytyruar
Figurën me zërin e brëndshëm!
Ndodhka cuditërisht…
Burri të humbas jo vetëm një „r“…
Por, dhe virgjërin e statujës
DASHNORI IM I PËRJETSHËM
E lumturuar jam,
Përtej limiteve
Që segmentet nuk e kufizojnë dot,
Dashnori im i përjetshëm!
Vetëm me ty
Arrij të shvirgjërohem
Pas kuintave të errëta….
Recitoj pa zë
Fshehtësitë,
Gërryerjet,
Eurozionin e flakës,
Zierjen e llavës në mitrën e vullkanit,
Cakordimet në gjeneratorin e zemrës
E lakuriqsinë së bukuri-dhimbjes së lotit,
Që flasin me kodet
E nanurisjeve të shpirtit…!
E pagëzuar në shenjtëri,
Pranoj dashurinë time jashtë Biblës!
E ndërgjegjia s“pranon
Asnjë tingull të nxjerri, ditës së faljes.
E di që nuk përzihesh
Bisedash të rëndomta „thash e më thesh“
Ndaj,
T“i them vetëm ty sekretet
Që kurrë nuk do të dëgjohen në hapësirë!
Ti belbëzon me akustikën tënde,
Deri atje…
Ku një i dashur tjetër
Ndjen dhe vuan sa ti!
I adhuruari im, përtej arësyes!
Në mungesë të eksplozivit të tokës,
Ti më dhé qiellin
Të prehem kaltërsisë së tij prej loti.
Ti më deshifrove gjuhën e koduar
Të shpirtrave që digjen në vetvete
Pa bujë,
Pa tinguj,
Pa puthje-përqafime…
Pa kumbimin joshës
Të muzikës përvëluese, gjakut-diell…!
I dashuri im heshtje!
Je një grumbull i stërmadh reshëdallgëzuese,
Që e bën jetën të dashurojë në ëndrra,
Dhe të vdesë ngadalë,
Pse-shë…!
MANTELI SHKRONJOR
E mbaj veshur ditë e natë,
Mantelin e dhuruar
Që në rilindje të lirisë!
Është frymë
Dritë,
Diell e qiell,
Hapave të mi të vegjël
Të ndrojtur prej fëmije
Në ngjitje-rritje…!
Manteli yt
Shkronjash profetike,
Thuret e thuret pambarim
Orëve të shënjtëruara në trokitje…
Vijnë nga kozmosi
Zbresin në zemrën time
Me pulsim të shpejtë
Aerodinamikë-dashurie!
Universi i mantelit
Ngrohë folen e shqisave
Që lindin shkëndija të arta
Trupit të virgjër,
Mituruar viteve…
Maturuar dhimbjeve!
E mbaj nën lëkurë
Pigmentin e rrallë të nur-fjalës,
Të më mbroj nga trombozat
E yndyrërave bakteriale të groteskut!
Manteli i fjalorit të shpirtit tënd,
Ka gjatësinë,
Gjerësinë,
Thellësinë,
Dimensionin e frymës time
STONATURË
Agut të lindjes
Mbi botë,
U fshehe në gjoks mjegullash!
Puthjen le në pritje,
Mbi përvëlim buzësh të rrezeve!
Dita u kërrus
Këndeve të ngushta,
U bë grusht…
Zemra tkurri rrahjet,
Derdhi arterieve, prush!
Prekjes së natës
Buzëbregut të takimit
Përsëri, nuk erdhe…!
Hijet,
Pengesa të vunë në muzg,
Ti nuk deshe t“i kapërceje…!
Ndoshta…
Përhumbur halucinacioneve,
Stacioni ynë i shpirtit
Peng mbeti,
Korit të zhurmshëm të xhunglës!
… fërfëlloj melodinë amorfe
Të natës së shkuar,
Nën trokthin e shiut
Mbi shilarësin e mendimeve
Gri…!
PNEUMONI NË MAJ
U ftoha në pranverë me Pranverën,
Pritjes
Që stërzgjatet
Skajshmërisë online casino së hapave në ecje…
Semaforit të qiellit!
Ethet
U përthyen në temperatura,
Lupës zmadhuese të mungesës.
Dogjën,
Zhuriten,
Stolin tonë
Parkut të yjeve
Ku u ngjizën ndjenjat!
Antibiotikët-fjalë,
Janë si shurupi i dredhëzave
Gatuar
Labëratorëve „light“…
Për ruajtjen nga mbipesha.
Nuk shërojnë të ftohurën bakteriale
Që ka marr eter
Dhimbjes,
Krijuar
Nga abstenimi i puthjes!
U ftoha në djepin e muajit maj!
Inflamacionit të metalt,
Ku përkunden recitimet e kujtimeve
Të baladave të dashurisë së pakthyer!
Jam e pa imunitet
Ndaj klauzolave të ngrirjes!
Ftohem shpejt…!
ASKETËT
Të lindur hijesh
Pinë gjirin e ftohtë të errësirës!
Dridhen frymës së rritjes
Nga mijëra volt frikë,
Ankth,
Deluzione…
Groposur
Brenda honit të dhimbjes,
Zbehtësia anemike
Thanë pështumën
Që stërpik blozë,
Shkallët e „tapetit të kuq“
Ku parakalojnë divat,
Vipat,
Miljarderët e kohës!
Dielli i ditës së re
Lind
Vetëm në pasqyrat e thyera
Ëndrrash Hirushesh
E Borëbardhash
Me përfundim të lumtur,
Mesit të gjumit plumb
Që kaplon indet e injoruara
Nga mëshira dhe megallomanitë,
E prijsve të dritës!
„Nightmares“**
Zgjojnë dëshirat
Erërave që nuk fryjnë!
Ajrit që s“lëviz!
Stinëve që nuk ndërrohen
Për shpirtrat e lindur
Në datat e kiametit,
Ku rrotullohen natë-ditë,
Ditë-natë,
Në të njëjtën koordinatë…
Krejt në të thatë!
Flaka e shuar
Thellësisë së njomështisë,
Përmbys retinën e vesës
Në rrahje-cekan vuajtjesh…
Ku shpresa iu flet me gjuhën e uthullt“,
Që në lindjen fëmi-plak
E vdekjen plak-fëmi…
Injektuar jetës, pa jetë,
Inkubatorit të dashurisë djerr!
NOTA E TETË MUZIKORE!!!
Në goditjet e dallgëve
Të këtij deti skizofren,
Zbulova notën e tetë muzikore,
Që cirrej pentagrameve
Të shpirtrave shterr-mjerë!
Dirigjon asgjëja
Në vija dhe në fusha,
Monotoni vajtonjëse
Me tinguj të shurdhuar.
Brenda boshllëkut të notës së asgjës,
Tymosin askushët,
Lekurë-shollët,
Të djerrurit e kohës vrarë.
Pa të shkuar!
Me një të sotme të shkarravitur!
E nesërmja i pret,
Kosës së mprehur!
… e megjithatë,
Shkretëtirat i ngrejnë lapidarë!
Në këtë kaos njëthundrakësh,
Butakësh,
Zvarranikësh,
Shtatë notat e mrekullive,
Janë droguar heshtjes së gjatë!
C“tingull fonebër, qan atje, përtej…?!
Në notën e natës, pakthim!
PARATHËNIA E PRANVERËS
U hap papafingoja
E lakuriqsisë së horizontit!
Planeti,
Hoqi palltot
E rënduara heshtash të dimrit.
I vari
Ylberit
Të thyer, të mendimeve.
Bregut të mbushur
Cadrash ndjesish,
Pranvera shpërfaq fytyrën lulore
Dhe një zemër
Tendosur
Litarëve të diellit…
Valët hireplotë,
Flirtojnë me shkumën e tyre
Për të prekur qendrën e shpirtit.
Pres ankorimin e dashurisë
Në theatrin pranverorë,
Për të hapur
Shfaqjen e kultit
Të referencave aromatike!
Fjalën e ke ti, stinë e flakës…
DËBORË MALLI
———————-
Po bie dëborë shpirt!
Flokët e saj të butë
mbulojnë tarracat e mendimeve…
Njomin sytë e mungesës,
ftohin përvëlimin e mallit,
rritin trishtimin për ty…
Kësaj mbrëmje anemike…!
*
Drithërimat,
trondisin kapakun e zemrës
e i ftohti ka mpirë aortën e dashurisë,
kryqit të heshtjes së vetmisë…
*
Po bie dëborë shpirt,
cepit tim të veçuar, të botës,
papushim…!
Ndjenjat kanë mbetur zbathur,
trotuareve të shkretë,
boshatisur nga puthje-përqafimet!
*
Kam nevojë për pelerinën tënde,
të krahëve tu të ngrohtë!
Dua të të jem e strukur
në shtratin tënd puplorë të shpirtit
që mos të ndiej ftohtë…!
*
Kërcëllitjeve të dhëmbëve dimërorë,
dua protezën tënde pranverore…
Të më mbaj gjallë,
frymën e stinës së buzëqeshjeve.
*
Po bie dëborë, zhadi im i çmuar!
Catia e shpirtit është rënduar mallit
e frika e mbytjes,
ka thyer barrierat e pritjes.
*
A bie dëborë tek ty, shpirt?
BARINJTË
————–
I shoh Barinjtë që kullosin dhimbjen
me besimin e shpirtit tim,
mbjellur tokës së psherëtimave
të tërmeteve,
të frymorëve,
të bimësisë …
Lindur netëve me hënë të thyer.
*
Nën lëkurë,
stacionet e hekurudhave kanë mbetur kyçur.
Mbi shinat
ndryshku, ngjitë dhe rrëshqet,
errësirën e plazmave
të indoktrinuara sektesh…
*
Erozioni, përthyen në dysh evolucionin!
*
Kokat në perëndim
ngjajnë me kafka të salduara
eshtërish të tymosur
nën flakën e mishit të egër, të së keqes.
Gjymtyrët dirigjohen
kurbave të erës në lindje,
ku muskujt fryhen e shfryhen
si parashutat ngjitjes dhe rënies së komanduar…
*
Barinjt,
ndukin mjekrat e hidhërimit!
Sytë u shkrepëtijnë fishekzjarre dhimbjesh,
ndaj tokës që digjet para syve të tyre…
*
Kullosin asgjën“,
akullnajave të shpirtrave
që bëjnë vokalica,
për koncertin e radhës…
*
Fonebriteti i frymorëve nuk i frikson Barinjt!
Drita e tyre paqësore,
me durimin e dashurisë,
zhduk mjergullat shpirtrave mes muresh!
PRITMË!
————
Ndale kohën shok,
pritmë të të vij në vitet e tua!
Në morinë e pafund yjesh
të këtij qielli të trazuar,
të zgjodha ty…!
Historinë time të shkruash …!
*
Pritmë!
Po po duhet të më presësh …!
Libri im
kapakverdhë-rozë akoma nuk ka përfunduar!
Ti e di,
gjërat e ndaluara
nuk thuhen…!
Por, shkruhen fletëve të heshtjes
mbyllur kopertinave të trasha,
blinduar me frymë të mosbesimit…
*
Pritmë shoku im!
Ndale moshën tënde
kufirit të rritjes …!
Sapo kam nisur udhëtimin
e prezantimit të pasagjerëve të jetës time…!
*
Asgjë nuk ndodh rastësisht,
prandaj të kam zgjedhur ty
si cicëronin e muzeut të mbyllur …!
*
Prtimë edhe pakëz sa të shkarkoj,
peshat e rënda
brënda kabinës së shpirtit
që po më zënë frymën …!
Koha ka kohë që më thërret të fluturoj…!
*
Ndaj, shoku im,
edhe pak duhet të më presësh…!
Ti nuk e di që të kam pagëzuar
shoqërues të parë,
të së shkuarës deri më tani…!
Sepse,
pafjalë të mëdhaja,
pa gjeste eprorësh,
pa figuracione metafarosh,
pa dyftyrësi,
më ruan frymëmarrjen
nga defiçiencat në trasnportim…!
*
Kam shumë për të të thënë …!
E gjitha çfarë di ti,
është shkronja e parë e alfabetit të heshtjes!
Ndaj, pritmë shpirt i vjetër,
brenda shpirtit tim… deri nesër!
* Pranvera Drita Gjoni*
MREKULLIA E PAFAJSISË…
—————————–
Të gjithë botën e palindur,
e shoh të pikturuar
në sytë e tu, planetarë!
Një përzierje ngjyrash ekstra mistike,
që fillin e tërheqin nga lashtësia
deri …në të nesërmen që po troket!
*
Lakut të buzëve hënore
pushojnë ëngjëjt e parajsës…
Përkunden shpresat
e rilindjeve të shpirtrave, të zhuritur,
për vesën e shpresës
ngjyrosur me të kuqen e zjarrit
në mbylljen ovale
të nxehtësisë së fshehur…!
*
Qafës së kështjellës,
fari i kafenjtë,
vrojton udhët e thyera,
anekseve të heshtura…!
*
E gjitha vjen pasqyrës së deshifrimit,
si një rreze e mbjellur embrionit
të krijimit,
të një dite të re…
Të pacënuar pelhurash të thurura,
bodrumeve të shkuarës…
Larg mykut të trestësuar mentalitetesh…!
*
Eh!
Krijesë e lindur, ëndërrash rinore!
Shoh veten, fëmijë,
të rritur dhe të moshuar,
në fytyrën tënde ëngjëllore-shpirtërore…!
Komente