Në përkujtim të Poetit Daniel Gázulli
Këndi poetik, Rrezore | Zef Prenka | 04.10.17 | 18:37
Tri javë para se të ndërronte jetë, Daniell Gázulli i dërgoj 8 vellime poezishë në Redaksinë e Rrezore.com, me ç’rast shkruante:
“ I dashur Z.., po ti dergoj keto poezi që t’i botoshë jo përnjëherë, por pas një kohe që ti e percakton…
Nuk po ndihem aq mirë..
Portali rrezore.com me pelqen e mos e ngarko me reklama…
Kam miq te mirë dhe po me japin jetë.
Me të mira!“
FILLIM VJESHTE
Rruga që ka mbetë shkurtohet përditë.
Rrugë e parrugë, pa një stacion ku të ndalesh.
Vështroj përreth:
gjithçka asht e begatë – në natyrën e sendeve
e të gjallesave të pafjalë,
që nuk dinë ç’asht smira, shpifja, krenaria fallso.
Ndalem e vështroj se si vesa
rrëshqet në zemër të lules
jo për ta freskue,
po prush jete me i dhanë.
Vjeshta shtegton me mue
në një heshtje reshë të bardha,
që kalërojnë gëzueshëm.
Me duket sikur ndjej ende në ajër
cicërimat e dallendysheve, që vallzonin të lehta,
në rrathë eliptikë,
deri pak kohë ma parë.
Po jo, janë akorde gjethesh,
që ndoshta për herë të fundit
puthen njeni me tjetrin, kur fryn era;
janë gjethe të verdhë, të murrmë,
si trishtimi i vajzës, që mbet moll’ e pakafshueme.
Ec dhe kujtoj stinët e nxehta,
kur u iknim hijeve,
se donim të na përvëlonte dielli,
dhe shpërfillës ndaj një morali falls
e fshatarak,
si dhambët e verdhë prej porcelani
të drejtoreshës në pension
të Bankës Tregtare,
bashkë me trupin
i dhuronim njeni tjetrit qetësinë e shpirtit.
Fillim vjeshte.
Ernat fryejnë nga të katër horizontet.
Po unë s’kërkoj strehë:
të vazhdoj rrugëtimin due, pa u ndalë ma stacionesh,
e të ngjiz përsëri andërra të shkujdesuna,
si në mbramjen mbas dehjes.
Daniel Gázulli
Komente