HISTORI DASHUNIE
Këndi poetik, Rrezore | Zef Prenka | 15.02.17 | 00:04
Daniel Gázulli
Nuk më shkruhen vargje sot;
dhimbjen gdhend
mbi një pllakë të vjetër kujtimesh,
që më solli jot bijë, e mira,
në dy fjalë: “Të fala nga mami“,
e që më dhanë t’kuptoj se dot
s’më kishe dëbue nga zemra,
edhe pse vitet janë harrue
njeni mbas tjetrit.
U kheva përsëri
në atë vjeshtë të largët,
kur zemra më rrihte
si krahët e fluturave
kur dalin nga errësina në diell,
sa herë kaloje ti, erëborzilok,
e njerëzit më merrnin për të çmendun,
pse ata s’e dinin
ç’ziente mbrenda meje
ndërsa shkoja rrugëve kalamendë,
edhe pse
ajo zhurmë hapash në jetën tande
s’më linte të qetë.
E dija që ti ishe
e dëshiruemja e të gjithëve.
E ditët shkonin,
derisa një mbramje
ti kokën pushove në gjoksin tim
dhe zjarri që na digjte u kthye në dritë,
ndërsa pranvera mërmërinte në gjithë qenjet tona
si burimi i malit tek zbret nëpër gjethe.
Me vetë dritën e diellit unë po luaja;
e ambël ishte dehja
ndërsa duart ti rrëshqisje
mbi trupin tim magjishëm,
sikur të kishe sy në bulëzat e gishtave.
Por hapat u ndjenë përsëri në jetën tande,
dhe një ditë
njerëzit,
të ngrimë, si buste allçije në një lulishte,
ndoqën largimin tand shpërfillës
dhe kalamendjen time
drejt lumit të turbullt.
Ka qenë atëherë,
që fillova të lexoja helenët e lashtë dhe latinët,
t’i mësoja pothuej përmendësh,
që të harroja.
Ata tepër të lashtë,
ti përherë e pranishme në jetën time.
Ajo dashuni
mbijetoi pa dëshirën time
në gjithë këto vite
në një strehëz të thellë,
në heshtje.
Nuk prisja asgja ma shumë
veç një takimi të vonë,
ndoshta në qiell,
ku thonë se shpirtnat nuk martohen,
por bajnë dashuni.
Komente