Nga kujtimet e mia në kohë dyshimesh
Analiza & Komente | Zef Prenka | 06.02.16 | 21:15
Nga Xhafer Leci
Disa njerëz kanë memorjen e fortë-mbajnë mend gjatë kohë.
Pse?
Prill 1983. Në Sindelfingen dhe vende tjera në Gjermani u prezantua Premiera e Ansamblit Shtetëror të Këngëve dhe Valleve të RPS të Shqipërisë. Kishin ardhur për ta përcjellur Ansamblin përafërsisht 350-400 shikues, shumica shqiptarë, por kishte edhe gjermanë.
Kurrë në jetën time, deri atëherë, nuk kam qenë më i gëzueshëm dhe i vullnetshëm, për ta shikuar „live“ këtë Ansambël. Asnjëherë nuk kisha pasur rastin të shihja e të dëgjoja këngë, valle e muzikë më të bukura, se sa ato në Sindelfingen. Ëndrra, malli për Shqipërinë, shtetin tonë amë, të cilin nuk e kishim mundësinë që ta vizitonim legalisht, por as ilegalisht, ata që nuk kishin flirtëruar me personelin qeveritar shqiptar apo diplomatik. Këtë privilegjë e gëzonin vetëm garda e marksistë – leninistëve dhe të enveristëve të Kosovës. Kisha dëgjuar këngë përmes Radio Tiranës dhe Kukësit, por krejt ndryshe ishte kënaqësia kur i shikonim në skenë vëllezërit dhe motrat tona, duke kënduar e vallëzuar aq bukur.
Në këtë përcjellje të Ansamblit patëm marrë pjesë unë, me gruan time, Refiken, dhe kushërinin tim, Ismail (Asllan) Leci, e shokë të tjerë. Nga kënaqësia na dhimbnin duart duke duartrokitur.
Atëherë iu pata afruar Kameramanit dhe e pyeta nëse e pengoj atë nga afër kamerës të tij të fotografoj Grupin e Ansamblit në skenë, ngase pozicioni për të fotografuar ishte më i mirë? Kameramani më shikoi në sy, por heshti pa më dhënë përgjigje! Unë vazhdova duke fotografuar, kushërini im, Ismajlin, i cili, gjithashtu fotografonte, më tha:
-Xhafer, apo largohesh pak të fotografoj edhe unë nga ky pozicion?“
-Po – i thashë – Ismajl, urdhëro. Unë dhe Ismajli e blemë bashkarisht videokasetën e Vallëzimit të Ansamblit, e cila kushtonte 168 DM!
Majtas inxhinier Hiqmet Gonxhja dhe gazetari-kameramani Petrit Kume
Majtas inxhinier Hiqmet Gonxhja dhe gazetari-kameramani Petrit Kume
Për të dalë tek tema, pse po iu kthehemi këtyre kujtimeve, do flas më poshtë
Më 1999 ishte kohë lufte. Në dhomën parapritëse të zyres të LDK-së, në Stuttgart, më pyet një njeri, i panjofshëm për mua:
– Xhafer si je?!
– Mirë jam,- i them.
– Si është Ismajli,?- më pyet ai.
– Cili Ismail?
– Ai, Ismajli!?
– Unë njoh disa Ismajla – i them.
-A nuk po më njeh, më thot ai?
– Jo- i them!
– Kujtohu ku jemi pa? – Nuk më kujtohet, ndoshta në Kosovë – i them unë.
– Jo, jam nga Shqipëria – thotë ai!
– Po atëherë qenkemi pa në Shqipëri.
– Jo – thotë ai, „në Gjermani jemi pa“!?
– Nuk ka mundësi – i them unë.
– Po – thotë ai- Jemi pa në prill të vitit 1983 në Sindelfingen…! Unë isha kameramani me Amsamblin Shtetëror Shqiptar“.
Shikoj afër tij ulur një person tjetër, i pa njofshëm, i cili, ndoshta ishte shoqërues i tij. Mendohem, habitem si me njeh ky njeri pas 16 vitesh?! Unë kisha ndryshuar shumë nga pamja, mosha e ndryshon njeriun, atëherë kam pasur flokët e shpeshta dhe pa mustaqe. Ndërsa tani flokët më kishin rënë, mbaj mustaqe dhe kam shtuar peshën.
Meqë nuk kisha kohë të bisedoja më gjatë, për të mësuar, së paku, emrin e tij, u përshëndeta me – ditën e mirë zotëri, duke e marrë të njëjtën përshëndetje nga ai.
Të nesërmen e marr në telefon z. Hafiz Gagica, të cilin e pyes:
– A është paraqitur dje tek Ju një person nga Shqipëria, i cili po rrinte në paradhomën e zyrës pritëse?
Gagica më tha: „E pashë dikë të panjofshëm në paradhomë duke ndejtur, por ai person nuk u paraqit në zyren time.“
Para disa ditësh shfeletova disa revista e gazeta të vjetra, tek revista „Ylli“ janar 1982, shoh personin në fjalë, i cili duket në foto, e njoha se ai është kameramani Petrit Kume!!!
Përsëri e pyeta z. H. Gagica nëse i kujtohet personi nga Shqipëria, i quajtur Petrit Kume, i cili mund të këtë vizituar zyren e LDK-së me 1999?
“ – Jo, – më tha z. Gagica – nuk më kujtohet ky emër, Petrit Kume, sepse neve, vazhdimisht, kemi mbajtur protokoll, kur kemi pranuar palë mysafirësh, nga kudo që ishin ata. Unë, Sali Çekaj, tashmë „Hero i Kosovës“ e të tjerë, të cilët punonim në zyre të LDK-së, nuk lejonim që asnjë mysafir të dalë nga zyra, së paku, pa e pi një kafe“- tha zoti Gagica.
Vërtret, disa njerëz kanë memorjen e fortë, mbajnë mend për gjatë kohë. Por, në rastin tonë, siç shpalosa ca kujtime të një kohe ca të largët, po aq edhe të afërt, mbamendja duket sikur është e porositur. Një personalitet, si zoti Kume, në vitin 1983 shihet në rolin e kameramanit, ndërkohë që ai është fotograf si dhe më 1999 depërton deri në paradhomëm e LDK-së, por nuk identifikohet, i shmangët takimneve dhe ikën që andej, duke lënë prapa dyshimin, hamendjen e madhe, madje në një kohë kur kryetari Gagica kishte ingjirencat e kryetarit të LDK-së, në mungesën e dhunëshme të kryetarit – dr. Ibrahim Rugova.
Doza e dyshimit shtohet kur, sipas disa shkrimeve mirë të faktuara, rezulton se SHIK-u i Kosovës, është krijesë e Sigurimit Shqiptar, qysh prej dy dekadash dhe implikimi në krime tashmë kalon caqet e çdo logjike të shëndoshë.
Komente