Dashuri abstrakte…
Këndi poetik, Rrezore | Zef Prenka | 01.03.18 | 18:15
Dashuri abstrakte...
E heshtur në çast si pështjellim më shfaqesh Ti!
Dashuria dhe trupi yt janë për mua një oazë meraku për shpirtin e trazuar.
Më erdhe e mbështjellë me bukurinë tënde prej záne
Më fole pa fjalë që, mimika yte lexohej si skofi mëngjesi
Erudite moj, flakadane e shpirtit më je…
Oh, si s’të kam zbuluar të gjithë turpin e shpirtit të dëlirë!
Erdhe tek unë përballë diellit, o vetmitare aspak mëkatare!
Ne jemi miq të përhershëm të thash
Ne kemi të përbashkët ndjesinë,përvujtninë, trishtimin dhe sa gabimet …
Ne kemi të përbashkët edhe diellin e hënën, oj, jo lajkatare
Ne s’flasim! Pse heshtim, pra?!
Mjaft gjëra i dijmë edhe derit tek pika e Zenitit
Me të qeshur shfaqim atë që duam t’a themi
A nuk je ti dritë e zjarrit tim?
A nuk je ti shpirt zane që, më njeh e depërton gjërë në thellësitë e mia intime?
Së bashku kemi mësuar çdo gjë
Së bashku kemi mësuar të tejkalojmë vetën e të qeshim pa asnjë hije rëje.
Të qeshim me sytë e kthjellët, nga largësitë të pa-ana, ndërsa ndër ne avullojnë si shiu shtrëngesa, synimi e gabimi.
Kur endëm i molisur andej… ç’kërkon shpirti im i vetmuar nëpër netët dhe shtigjet e gabimit?
Dhe kur u kacavirrem dëshirave, ç’kërkoj tjetër përveç teje moj bardhësi?
Dhe gjithë këto bredhje e gjithë këto ngjitjet, janë për mua një nevojë dhe një dalje nga ngathtësia.
Të fluturoj është e vetmja gjë që dëshiron vullneti im, të fluturoj tek ti….!
Zef Prenka
15.12.2017
Stuttgart
Komente