Një shtet ose komunitet politikë, definohen përmes refuzimit të dhunës si mjet apo si metodë të zgjedhjes së konflikteve ose mosmarrëveshjeve të ndryshme, apo për të qenë më i qartë, për nga zgjedhja e dialogut ose diskutimit publik si mjete ose instrumente të njohura politike ose diplomatike për zgjidhjen ose tejkalimin e konflikteve të ndryshme ndërshtetrore, ndërnacionale dhe të tjera, përmes të të cilave arrihet deri të marrëveshjet ose vendimet e mëdhe dhe të përbashkëta.
Në ketë sfond, ne u kemi borxh të përjetshëm grekëve të lashtë për narrativin ose zbulimet dhe invecionet e njohura të politiktës, diplomacisë, skolastikës, retorikës, oratorisë, dialogut si dhe mjetëve ose disiplinave tjera shkencore ose humaniste të cilat paraqesin konturat , idealet, parimet, vizionet dhe veçoritë themelore të kulturës evro-perëndimore.
Nga kjo rezulton se identiteti i një kombi dhe shtetit të tërë, janë identitet dhe uniteti i tij polemik, uniteti i të cilit konsiston në debatin ose dialogun ku ballafaqohen, kundërshtohen, por edhe puçen, bashkohen dhe pajtohen preferencat, referencat dhe iterferencat e ndryshme konceptuale, ideologjike, politike, partiake, fetare, kulturore, morale dhe të tjera, të cilat bashkërisht i japin një populli (kombi) dhe një shteti emrin, vlerën, identitetin, ekskluzivitetin dhe fizionominë e tyre. Është dialogu ose diskutimi ai që përbën unitetin dhe jetën e shtetit; janë stili, takti, gjuha (leksiku), gramatika ose forma e debatit ose dialogut, ato që krijojnë pasqyrën dhe imazhin e tyre.
Mirëpo, po aq të rëndësishme janë edhe koncepcet, përceptimet dhe anticipimet e njohura aksionale dhe funksionale të punës ose angazhimit praktik dhe teorik. Kombinimi, unifikimi ose konvencionalizimi i spiritualizmit me idealizmin dhe materializmin. Respektivisht,  interferimi i anës refleksive (reflektive) ose teorike në anën ekzekutive dhe praktike. Duke e bërë në mënyrë sintetike dhe metodologjike edhe integrimin e shumë elementë të tjera brenda paradigmave të njohura politike dhe diplomatike. Respektivisht, integrimin dhe afirmimin e pluralizmit të vlerave të synuara parlamentare dhe demokratike dhe jo integrimin ose afirmizmin e  monizmit politikë me thekse të ndryshme dogmatike, demagogjike, unilaterale, monologjike, reaksionare ose anakronike të liderëve-shtetit ose shtetit-parti.

 Në të kundërten, siç dihet, pluralizmi politik ose partiak, nuk janë vetëm „një grumbull ideshë ose qëndrimesh të ndryshme elitare, egalitare, parlamentare ose pluraliste , të cilat as nuk duan të pohojnë dhe as të mohojnë çfarëdoqoftë në politikën e lartë shtetrore ose nacionale.“
Përkundrazi, ato metojnë të hedhin poshtë secilin mazohizëm dhe nihilizëm radikal ose ekstrem së bashku me „komoditetin“ ose „ekskluzivitetin“ e relativizimit etikë apo antropologjiko- epistemologjik.
Boshti  kurrizor i secilës etikë shtetrore, nacionale, qeveritare, politike ose diplomatike, është aftësia ose zgjuarsia për universalizimin dhe globalizimin e koncepteve dhe postulimin e parimeve të njohura shkencore dhe humaniste. Kjo do thotë se për të patur një karakter dhe shtrirje të përgjithshme (globale), etika e lartë shtetrore dhe nacionale, duhet të jetë universale. Mbase, ngritja, projeksioni dhe ndërtimi i një etike globale (universale) dhe humaniste. Domethënë, një gjakim i ri për virtytin dhe idealin  nëpërmes një shtegtimi përmasash globale ose universale.
U mor vesh se sa më precize dhe racionale të jenë marrëveshjet e ndryshme ose deklaratat, aq më të prirura dhe më të qarta do jenë ato për t´i identifikuar dhe definuar në mënyrë konkrete dhe pozitiviste të gjitha ato çfarë i duhen shtetit dhe rregullimit të gjithëmbarëshem shoqëror, qytetar ose poitik në të ardhmën. Për shembull, shtetët e zhvilluara  liberale ose demokratike të Perëndimit, kanë kokëqarje ose mosmarrëveshje të shumëta ligjore, administrative, juridike, politike, diplomatike, ushtarake, tregtare, ekonomike, konjukturale, manufakturale, pronësore, konceptuale, ideologjike dhe të tjera me shtetët (apo, ish shtetët) e ndryshme marksiste ose bolsheviko-komuniste të Lindjes. Në çështjet e pronës dhe kapitalit-sidomos. Por, kjo nuk pengon aspak që vlerat dhe parimet e përgjithshme për liritë dhe të drejtat e njeriut, t´i  përcaktojnë ose determinojnë parimet dhe postulatet e njohura të etikës globale ose universale. Respektivisht, aplikimin e tyre në menyrë racionale, kritike dhe humaniste. Ndonëse, gjithënjë duke menduar dhe reflektuar në Deklaratën Universale për të Drejtave të Njeriut të vitit 1948 në San Francisko të SHBA-së etj.
Ndaj, për çështje dhe aspekte të rëndësishme që i përkasin interesit tè gjithëmbarëshem ose kauzalitetit më të lartë shtetror dhe nacional të Kosovës dhe shqiptarëve si „demarkacioni kufitar“ i Kosovës me Malin e Zi ose Serbinë dhe Maqedoninë, „asociacioni i pavarur i komunave serbe në veriun e Kosovës ose Mitrovicës“, „gjykata speciale“, „korigjimii“ ose „ndryshimi eventual i kufijve“ statusi politik i Kosovës dhe të tjera: Përballë vullnetit të shumicës së atjeshme parlamentare, qeveritare ose politike (volonte de tous), është dashur të pyetët, testohet dhe respektohet vullneti i sovranit. Respektivisht,  vullneti i përgjithshëm ose gjeneral (volonte generele) i shumicës abslote të shqiptarëve. Dhe, jo vetëm vendimet ose nënshkrimet e ndryshme unilaterale ose monologjike „urbi et orbi“ ose „ultima ratio“ kundër interesave më të larta shtetrore dhe nacionale të Kosovës dhe shqiptarëve.

ASH