Atëdhedashuri dhe skamje
Diaspora, Këndi poetik | Zef Prenka | 08.02.15 | 10:30
Të lutem babi…!
O babi im, fort po t‘ lutem
mos më largo nga oborri im!
më lejo të lutem që,ëndrrat e mia
kësaj toke, këtij nënqielli dhe këtij dielli
t‘ ia rrëfejë…!?
Mos, babi im i dashur, t’lutëm!
mos më tërheqë zvarrë ,
nëpër shkurra e këneta
se edhe zogjët shtegtarë, o babi
kurrë s’harrojnë vëndet e veta!?
Pse, po më ndanë nga fatosët tjetër?!
po më ndalë rritën n’çast
edhe për fluturat shumëngjyrëshe
s’kam më tjetër, të vémë bast!?
Mos babush, pashë gjitë e Lokës!
s’do lëmë kopshtin të mbushet ferra
t’flasin foto me njëra tjetrën
që po braktisim të shkretat votra!
Amanet, oj dallëndyshe
kur ti kthehesh nga streha IME
më sjell buzëqeshjen dhe gëzimet
që m’u ndalën në ketë stinë!?
O postjer me shpejt si Zana
t’lutëm shko ke shkolla ime
ja ketë letër jepja mësuesës
po më djegë malli si për Nënen time!
Thuaj se, notat mos i ndalë!?
t‘ secîles lëndë vëje nga një pikë.
se unë tash e tutje o shokë
do mësoj me dadhuri,
Gjeografiné e Histori…
Zef Prenka
Stuttgart
08.02.2015
Komente