Nuk janë vetëm skelete e lule të thara,por njomza të shpirtit që i kërkon nëna
OP-ED | Dedë Preqi | 01.09.12 | 22:21
(Me rastin e Ditës Ndërkombëtare të Pagjeturve dhe 1770 përsonave nga Kosova)
Zëri i nënave është zëri më këmbues, të cilat thërrasin vazhdueshëm dhe nuk mund të pajtohen kurrë, se bijtë dhe bijat e tyre të mos gjinden një ditë dhe të kthehen e të pushojnë të qetë në tokën e vet. Përjetimi i nënave dhe familjarëve të pagjeturve është tmeruese, kur bëhën më shumë se 13 vite në pritje e të afërmëve të tyre, nën ankthe e zhgënjime, dhe fati i tyre akoma nuk dihet. Zhgënjimi , që e përjetuan nënat dhe familjarët e të pagjeturëve, është eksperienca më e hidhur në jetë, të cilën nuk mund e tejkalojnë lehtë, dhe nëse angazhohet një grup i madh psikologësh e kanë vështirë të ju ndihmojnë, që ta kapërcejnë këtë brengë shpirtërore e fizike.
Do të ishte gabim të mendojmë se të pagjeturit shqiptarë të luftës, ti lëmë nën mëshirën e njerëzve kriminel serb , të atyre egërsirave që i rrëmbyen dhe i zhdukën vet, dhe të presim prej tyre ndonjë lajmë të mirë, sikur që presin Institucionet e Kosovës dhe Bashkësija Evropiane. Për ata njerëz primitiv nuk është ndërruar asgjë, përveq se parashenja e kategorive të vjetra është shëndërruar në kategori të reja dhe as demokracia nuk i ka përmirësuar, por janë „azganuar“ më shumë për të hyrë në Evropë.
Fshehjet e këtyre kufomave shqiptare po ruhen dikund në Serbi në mënyrë të veqantë dhe sekrete,si urdhër dhe porosi e Millosheviqit, si një shkëmbim politik dhe strategjik me shqiptarë dhe të tjerë. Kjo platformë kriminale dhe gjenocidiale nuk u ngopë ende dhe kurrë nuk i shkoi ndërmend shtetit serb, që të kërkojë falje ndonjëherë për krimet e bëra dhe viktimat e pafajshme, jo vetëm me shqiptarët, por dhe me nacionet tjera jo serbe. Shteti serb edhe sot insiston pas 13 vitëve, pas luftës në Kosovë, që ta riokupoj dhe ta administroj tokën e Kosovës pa shqiptarë. Këtë ëndërr po e transmeton për çdo ditë në tryzat e veta politike dhe ato evropiane e Ndërkombëtare.
Në Ballkan, janë mijëra përsona të zhdukur , vetëm prej vitit 1991, në Komitetin Ndërkombëtarë të Kryqit Kuq, janë raportuar 34,7oo përsona të zhdukur nga teritori i ishJugosllavisë. Prej tyre mbetën edhe 14,000,përsona të pagjetur, ndër ta edhe 1770 të pagjetur nga Kosova.
Mungesa e këtyre hetimëve dhe ndjekjeve penale të krimëve të luftës , por edhe pengesat e paraqitura në angazhimet e ndjekjeve të këtyre krimëve, paraqet krime të dyfishta për shtetin e Serbisë, të cilat lidhen me zhdukjen dhe rrëmbimet e paramenduara, duke paraqitë shqetësim serioz në tërë Ballkanin dhe më gjërë.
Shumë Shoqata Ndërkombëtare, sikur që është „Amnesti Internacional“, mandej në bazë të dokumentit „Edrejta për të ditur“dhe zëri i Nanave kosovare dhe nënave të nacionëve tjera në Ballkan, kanë ngritë zërin e tyre dhe kanë kërkuar që Bashkësia Evropiane, të afrojë më shumë mbështetje për këtë qështje. Është e pa përbishme justifikimi dhe arsytimi i Institucioneve përkatëse të Kosovës, si edhe i UNMIK-ut, e EULEX-i, si përgjegjës e ndërmjetësues për të pagjeturit, që thuhet se kanë bërë të paktën maksimumin e të arriturave në lidhje me qështjen. Përkundrazi , Serbija kurrë nuk ka pasë ndonjë presion serioz as nga Brukseli dhe as nga Bashkësia Ndërkombëtare, për gjetjen e këtyre përsonave të luftës, edhe pse adresa e tyre ishte shumë e qartë.
Instuticionet përkatëse të Kosovës kanë bërë më shumë se pak, të cilat jo që kanë mundur të bëjnë atë të pamundurën, sepse çdo përson i pagjetur që është kthyer në Kosovë është ndërmjetësuar prej ndërkombëtarëve, por së paku ndihma morale ka munguar më të madhe. Qeveria e Kosovës dhe Kuvendi i Prishtinës, vetëm këto ditë e kuptojnë dhe planifikuan të ngrisin një „Obilisk“ në përkujtim të përsonave të pagjetur dhe dëshmorëve të kombit, ku fotografitë e tyre qëndruan të varura me dhjetra vite me radhë në muret e rrethojës së Kuvendit, të cilët thërrisnin përditë me zërin e tyre, „mos na lini kështu të varur, sepse ndjehëmi edhe më të vrarë“.
Të gjithë ata njerëz të pagjetur, janë bijë dhe bija të nënave, të cilat nuk pushojnë ditë e natë duke i kërkuar të dashurit e vet, së paku të pushojnë eshtrat e tyre në tokën e vet shqiptare.
Ata kriminel mos të harrojnë se , kjo situatë e tillë është shumë e vështirë, por kjo vështirësi e jashtme dhe e brendshme shpirtërore na mundëson dhe forcon shpirtërisht dhe moralisht, që nuk dorëzohemi kurrë deri në gjetjen e përsonit të fundit.
Komente